عباس از آمريڪا برگشته بود و به منظور گذراندن دوره تڪميلي خلباني هواپيماي اف 5 به پايگاه ذزفول منتقل شده بود.
در آن زمان او هنوز ازدواج نڪرده و بيشتر وقتها در ڪنار ما بود.

روزي از روزهاي ماه مبارك رمضان بود و طبق معمول عباس صبح قبل از رفتن به محل ڪار به خانه ما آمد. چهره اش را غم و اندوه پوشانده بود و ناراحت به نظر مي رسيد. وقتي دليل آن را پرسیدم، با افسردگي گفت:
- نمي دانم چه ڪار كنم؟ به من دستور داده اند كه امروز را روزه نگيرم.
با تعجب پرسيدم: براي چی؟
عباس ادامه داد:
- يڪي از ژنرالهاي آمريڪايي به پايگاه آمده و قرار گذاشته تا امروز ناهار را در باشگاه افسران و با خلبانان بخورد؛ به همين خاطر فرمانده پايگاه به خلبانان دستور داده تا امروز را روزه نگيرند.
او را دلداري دادم و گفتم:
- عباس جان! خدا بزرگ است. شايد تا ظهر تصميمشان عوض شد.
او درحالي ڪه افسرده و غمگين خانه را ترك مي كرد، رو به من ڪرد و گفت:
- خدا ڪند همانطور كه تو مي گويي بشود.

ساعت سه بعد از ظهر بود ڪه عباس به منزل ما آمد. او خيلي خوشحال به نظر مي رسيد. با ديدن من گفت:
- آباجي! هنوز روزه هستم.
من شگفت زده از او خواستم تا قضيه را برايم تعريف ڪند. عباس ڪمي به فڪر فرو رفت و در حالي ڪه از پنجره به دور دست مي نگريست، آهي ڪشيد و گفت:
- آباجي! ژنرالي ڪه قرار بود ناهار را با خلبانان بخورد، قبل از ظهر به هنگام پرواز با ڪايت در سد دزفول سقوط ڪرد و ڪشته شد.

#شهید_عباس_بابایی

امروز خواندم يكي از دوستانم، پايين يكي از عكسهاي پر از انرژي مثبتش، نوشته بود:
” خوشبختي يك انتخاب است. “

راستش از همان وقت، همين يك جمله توي ذهن من بارها و بارها چرخيد.
ياد گفتگوي دونفره ي خودم با دوست ديگري افتادم كه چند روز پيش، مرا به ديدار عصرگاهي غيرمنتظره اي، دعوت كرد و آخر صحبتهايمان در باب زندگي، به من گفت كه همه چيز به قلب آدم ربط دارد.
به حال و هواي جاري توي خانه ي دلش.
به اينكه يك بخش مهم خوشبختي، تصميم به خوشبخت بودن است و يا بهتر بگويم لازمه ي رسيدن به شادي دروني، اول از هرچيز، اراده به يافتن و داشتن آن است و عجيب من حرفش را قبول داشتم.

اينها را نوشتم بگويم، فارغ از اينكه چگونه شد كه اينطور شديم، بسياري ازما به غم روزگار خوردن و دست نكشيدن از حسرت هاي بزرگ و كوچكمان، معتاديم!

به ماندن توي زمستاني كه دائم زير لب زمزمه كنيم هوايش ” بس ناجوانمردانه است” … معتاديم !

بايد با خودمان كمي تمرين خلق كردن حال خوش كنيم.
تمرين عبور قاطع و محكم از اتفاقات آزاردهنده ي جهان پيرامون.
تمرين جوانه زدن،
سبز شدن،
بهار را،
خوشبختي را به خانه آوردن …

ما بايد خودمان دست به انتخاب بزنيم.

عادت، ناجوانمردانه‌ترين بيماری‌ست، زيرا هر بداقبالی ، هر درد وهر مرگی را به ما می‌قبولاند، .
در اثر عادت، در كنار افراد نفرت‌انگيز زندگی می‌كنيم، به تحمل زنجيرها رضا می‌دهيم، بی‌عدالتی‌ها و رنج‌ها را تحمل می‌كنيم. به درد، به تنهائی و به همه چيز تسليم می‌شويم.
عادت، بی‌رحم‌ترين زهر زندگی‌ست. زيرا آهسته وارد می‌شود، در سكوت، كم‌كم رشد می‌كند و از بی‌خبری ما سيراب می‌شود و وقتی كشف می‌كنيم كه چطور مسموم آن شده‌ايم، می‌‌بينيم كه هر ذرۀ بدن‌مان با آن عجين شده است، می‌بينيم كه هر حركت ما تابع شرايط اوست و هيچ داروئی هم درمانش نمی‌كند

اگر می‌خواهے بدانے خدا از تو راضے است یا نہ، بہ دلت مراجعہ كن! ببین در زندگے از خدا راضے هستے؟ اگر راضے هستے؛ بدان كہ خدا هم از تو راضے است و اگر در گوشہ دلت از خدا ناراضے هستے. متوجہ باش كہ خدا هم از تو نا‌راضے است.

❗️خداوند از سہ گروہ تعجب می‌كند.

۱. كسے كہ نماز می‌خواند و می‌داند مقابل چہ خدایے ایستادہ است، ولے در نماز حضور قلب ندارد و حواسش بہ نماز نیست.

۲. كسے كہ عمرے است روزے خدا را می‌خورد و غصہ روزے فردا را دارد.

۳. كسے كہ می‌خندد در حالے كہ نمی‌داند خدا از او راضے هست یا نہ