اسب امام حسین (علیه السلام) به حمایت از او بر سواران حمله کرد و هر سوار را بر زمین می افکند و زیر پا می گذاشت تا چهل تن.

آنگاه از دست دشمن گریزان، سوی امام حسین (علیه السلام) آمد.

کاکل و موی و پیشانی در خون او آغشته کرد و سوی سراپرده زنان آمد، شتابان و گریان و شیهه زنان.

دخترانِ پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، بانگ او شنیدند و از سراپرده ها بیرون آمدند.

اسب را زبون و بی سوار دیدند و زین را بر آن واژگون.

فریاد به گریه و شیون برآوردند.

ام کلثوم دست بر سر نهاد و گفت این حسین (علیه السلام) است، در میدان افتاده.

در کربلا، سر او از قَفا بریده و عمامه و ردای او ربوده.

این بگفت و بیهوش شد.

اسب امام حسین (علیه السلام)، دست ها بر زمین می زد و نزدیک خیام، سر بر زمین می کوفت تا بمرد.

منبع: نفس المهموم، شیخ عباس قمی