عصر روز عاشورا، حرم حضرت حسین (علیه السلام) و دختران وی، همه اسیر دشمن گشتند و به اندوه و گریه شام کردند.

روزی بر آنها گذشت که قلم یارای بیان حالت ایشان را ندارد و شب را به سر بردند که نه مردی داشتند و نه مددکاری، تنها و بی کس.

دشمنان از ایشان بیزاری می نمودند و آزار و توهین می کردند برای تقرب به عمر سعد بی دین، یتیم کننده آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) و مجروح کننده جگر آنان و خوشایند ابن زیاد زندیق و یزید ملعون.

منبع: دمع السجوم، شیخ عباس قمی