باید توجه نمود که تربیت، هم آداب دارد و هم اخلاق؛ اینکه بچه ها چه غذایی بخورند یا نخورند، چه وقتی بخورند (مثلا قدیم می گفتند نان خالی زیاد بخورند…) اینها مربوط به آداب است که در هر زمانی فرق می کند، به هر حال آداب هم خوب است و هم لازم است؛ ولی آنچه مهم است اخلاق است.

 بچه و کودک، اخلاق را متوجه نیست؛ چون مربوط به مسائل روحی است؛ ولی آداب مربوط به جسم است و زودتر می فهمد. اینکه بچه را اول به دبستان می برند و سپس به دبیرستان، به همین جهت است. 

 دبستان مخفف ادبستان است؛ یعنی به او یاد می دهند که چگونه بنشیند، چگونه راه برود، نام همسایه را چگونه ببرد، آقا بگوید، لباس پوشیدنش چگونه باشد، ….. همه اینها آداب است که بچه باید اول اینها را یاد بگیرد.

بهترین راه یاد دادن آداب خوب به بچه در منزل، تعریف از آدم های خوب و نکوهش از آدم های بد است؛ یعنی بدون اینکه بگوید فلان کار خوب است یا بد است، یا فلان کار را بکن یا نکن، فقط از کار بد نکوهش کند و از کار خوب تعریف کند؛ مثلاً بگوید آدم دزد دغل باز.

 در مورد کارهای خوب هم فقط از آدم خوب تعریف کند؛ مثلاً فلانی آدم راستگوی خوبی است، فلانی چقدر خوب است که سلام می کند یا نمازش را اول وقت می خواند،….

 اینگونه سخن گفتن باعث می شود که خوبی و کار خوب در ذهن و ضمیر کودک نقش ببندد و نقشِ خوب ببندد؛ در مقابل نیز از کار بد متنفر شود