وَنُقَلِّبُ أَفْئِدَتَهُمْ وَأَبْصَارَهُمْ… چشم و دل او را وارونه می کنیم؛ 

 یعنی کاسه اش را برمی‌گردانیم. باران هم بیاید برای او اثری ندارد.

 در روایات می‌گویند که ایمان شادی آور است یا مؤمن می‌خواهد شاد بشود، در فضای جهاد شاد می‌شود.

 چرا ما در فضای جهاد شاد نمی‌شویم؟ چرا از ایمان شادی بدست نمی آید؟ چرا شادی از جاهای دیگر درمی‌آید اما از مقوله ایمان و جهاد در نمی‌آید؟

این بخاطر این است که ذوق عوض شده، کاسه وارونه شده است یا در حالت وارونگی است. 

 رفته رفته داریم وارونه می‌شویم، از چیزی که قطعاً شادی آور نیست مثل گناه، شاد می‌شویم. اما از چیزی که پیغمبر خدا می‌فرماید «قرّه عینی فی الصلاه»، نورچشمی من در نماز است، نه.

منِ پیغمبر بخواهم خیلی عشق کنم، می‌روم سراغ نماز. ببینید چقدر با این حرف فاصله داریم.

 مثل یک مریضی که وقتی چیز شیرین دهانش می‌گذارند، دهانش تلخ مزه می‌شود.
 این بدلیل تغییر ذائقه هاست.

حجت_الاسلام_قاسمیان