دل باید حیات داشته باشد؛ اما ما به سمت حَجَریّت [سنگ دلی] پیش مى‏رویم. چه کنیم که قرآن بیمارى‏ها را تا حجریت پیش مى‏برد. پس مواظب باش دلت از سنگ نشود.(ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکمْ مِنْ بَعْدِ ذلِک فَهِی کالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً ..‏. سپس دلهای شما بعد از این واقعه سخت شد؛ همچون سنگ، یا سخت‌ تر!. البقرة، 74)
هر چه دل، بیشتر به سمت حجریت مى‏ رود، آرزوها درازتر مى ‏شود، خطاها زیادتر مى‏ شود، دنیاطلبى بیشتر مى گردد و قواعد انسان بیشتر به هم مى‏ خورد. اینجاست که دیگر فرق بین صدق و کذب، از دل بیرون مى‏رود؛ اینجاست که بنده آلوده مى‏شوم به اینکه ببینم این آقا فلان چیز را تأیید کرده، آن آقا فلان کار را کرده، آن یکى پول را دنبال کرده، پس همه‌ی اینها خوب است. [یعنی خطاهای خود را با روش های مختلف توجیه می کند]
اینها همه ملاک ‏هاى شیطانى است که به استدراج منتهى مى ‏شود. این خطرى است که براى ما در سنین بالا ممکن است پیش بیاید. وقتى انسان از گود صلاح و رشد خارج شد در گود «شیطان» قرار مى ‏گیرد.
‌ ‌

‌ ‌
‌ ‌