مقام نورانيّت؛ پايه‏ ى مقام خلافت، و اساس نبوّت و رسالت و وصايت‏

 انسان كه خليفة اللَّه و مظهر كامل‏ترين تجلّيات حقّ است، می‏تواند در مرتبه‏ اى قرار گيرد كه به حساب سعه‏ ى ظرفيّت وجودى، به طور كامل، از آن منزلت نورانيّت بهره‏ مند شود، به شرط آن كه هيچ حجابى ميان او و منزلت نورانيّت وى- از جهت قذرات طينت، و يا توجّه به عالم طبيعت- حاصل نشده باشد؛ وگرنه ميزان بهره‏ مندی اش از آن مقام، به حساب غلظت و رقّت حجاب است.

 انبيا و اوصيا- عليهم‏ السّلام-، چون هرگز حجابى بين آن‏ها و فطرت‏شان نبوده و نخواهد بود- البتّه با تفاوتى كه بين رسول اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم- و ائمّه‏ ى اطهار- عليهم‏ السّلام- با ديگر انبيا و اوصيا- عليهم ‏السّلام- است- لذا هميشه از منبع نور و مقام ‏نورانيّت حقّ سبحانه بهره‏ مند هستند، و از اين نظر می توانند به اذن خدا و با حفظ جنبه ‏ى عبوديّت و بندگى و فقر، مانند حقّ سبحانه، علم و آگاهى داشته باشند كه اين، همان مقام خليفة اللّهى است؛ چنان كه در دعاى رجبيّه كه از ناحيه‏ ى مقدّسه صادر شده، آمده است:

 «لا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَها إِلّا أَنَّهُمْ عِبادُكَ وَ خَلْقُكَ.» 

و هيچ فرقى ميان تو و آنان نيست جز آن كه آنان، بنده و آفريده ‏ى تواند.

کتاب فروغ_شهادت، ص: 26