مفضل بن قیس، سخت در فشار زندگی واقع شده بود.

فقر و تنگدستی، قرض و مخارج زندگی، او را آزار می داد.

یک روز در محضر امام صادق (علیه السلام) لب به شكایت گشود و بیچارگی های خود را مو به مو تشریح كرد.

گفت فلان مبلغ قرض دارم، نمی دانم چه جور ادا كنم؟

فلان مبلغ خرج دارم و راه درآمدی ندارم.

بیچاره شدم، متحیرم، گیج شده ام.

به هر در بازی می روم، به رویم بسته می شود.

در آخر از امام تقاضا كرد درباره اش دعایی بفرماید و از خداوند متعال بخواهد گره از كار فروبسته او بگشاید.

امام صادق (علیه السلام) به كنیزكی كه آنجا بود فرمود برو آن كیسه اشرفی را كه منصور برای ما فرستاده بیاور.

كنیزک رفت و فورا كیسه اشرفی را حاضر كرد.

آنگاه به مفضل بن قیس فرمود در این كیسه چهارصد دینار است و كمكی است برای زندگی تو.

گفت مقصودم از آنچه در حضور شما گفتم این نبود، مقصودم فقط خواهش دعا بود.

امام فرمود بسیار خب، دعا هم می كنم، اما این نكته را به تو بگویم، هرگز سختی ها و بیچارگی های خود را برای مردم تشریح نكن.

اولین اثرش این است كه وانمود می شود تو در میدان زندگی زمین خورده ای و از روزگار شكست یافته ای.

در نظرها كوچک می شوی و شخصیت و احترامت از میان می رود.

منبع: بحارالانوار، جلد 11، صفحه 114