شعر حافظ چشمه ای است که همواره می جوشد و هر زمان آبی نو و تازه تر از آن می تراود. این آب گونگی از سوی دیگر به ساختار برونه و پیکرینه غزل هایش باز می گردد. این همان نکته مهمی است که امروز می خواهم اندکی به آن بپردازم. شعر حافظ آنچنان است که شما زمانی که آن را می خوانید و به ویژه زمانی که آن را می شنوید بیشتر در شما کارگر می افتد و اثر می نهد تا هنگامی که در اندیشه ها و معناهای نهفته در آن می اندیشید. به سخن دیگر من برآنم که آنان هم که زبان فارسی را نمی دانند و با اندیشه ها و معناها در غزل های حافظ نا آشنایند از سروده های او بهره هنری می برند. من ایرانی هم زمانی که غزل حافظ را می خوانم یا می شنوم بی آن که خود بخواهم و بدانم از آن اثر می پذیرم. 

استاد میر جلال الدین کزازی