آسمون وقتى صافه، نمى باره. وقتى كه لكه هاى ابر فضاشو اشغال كردن و به همديكه برخورد كردن، صداى رعد و برق بلند ميشه و بارون مى گيره. اگه اين لكه ها بزرگتر و تيره تر بشن صداىِ مهيب ترى به گوش ميرسه. طوفان ميشه. سيل به راه مى افته. طغيان ميشه. و همه ى اين ها نتيجه ى لكه هايى ان كه صاف بودن رو از آسمون گرفتن.

مام همينطورى ايم. بايد قلبمون رو از اين نقطه هاى تيره، از اين لكه هاى مشكى، از اين ناپاكى ها، پاك كنيم. تا هميشه صاف باشيم. تا هميشه آروم بمونيم. تا طغيان نكنيم. آرام بمونيم و آرامش بديم. صاف باشيم و بدون سر و صدا