از «مفردات راغب» استفاده مى‏شود که ذکر، دو معناى اصلى دارد:

?الف) ذکر، یک حالت نفسانى است که انسان به وسیلة آن مى‏تواند معلومات خود را نگهدارى نماید. ذکر، در این معنا شبیه «حفظ» مى ‏باشد، با این تفاوت که به اعتبار نگهدارى یک مطلب در حافظه «حفظ» گفته مى‏ شود و به اعتبار حاضر کردن و به خاطر آوردن آن «ذکر» نامیده مى ‏شود.

?ب) ذکر، عبارت است از حاضر کردن چیزى در قلب یا زبان و گفتار، از این‌رو گفته‏ اند: ذکر، یا با زبان است، یا با قلب، و هر کدام از آنها یا پس از نسیان و فراموشى است ـ که به معناى اوّل مى‏ باشد ـ و یا ادامه حفظ و توجه قلبى، بدون اینکه فراموش کرده باشد، در این صورت به معناى دوم خواهد بود. (1)

?منبع:
1-مفردات الفاظ القرآن، ص328.
#تسبیحات_حضرت_زهرا_س