امام حسین (علیه السلام) به مردی فرمود کدام یک را دوست تر می داری؟

مردی اراده کشتن بینوایی ضعیف را دارد و تو او را از دستش می رهانی یا مردی ناصبی اراده گمراه کردن مؤمنی بینوا و ضعیف از پیروان ما را دارد، اما تو دریچه ای از علم را بر او می گشایی که آن بینوا، خود را بدان نگاه می دارد و با حجت های خدای متعال، خصم خویش را ساکت می سازد و او را می شکند.

سپس فرمود حتما رهاندن این مؤمن بینوا از دست آن ناصبی.

بی گمان خدای متعال می فرماید:

«وَ مَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعًا»

«و هر که او را زنده کند، گویی همه مردم را زنده کرده است»

یعنی هر که او را زنده کند و از کفر به ایمان ارشاد کند، گویی همه مردم را زنده کرده است، پیش از آنکه آنان را با شمشیرهای تیز بکشد.

منابع:

1. التفسیر المنسوب الی الامام العسکری (علیه السلام)، محمد صالحی‌ اندیمشكی

2. سوره مائده، آیه 32