«اگر کسي مي‌خواهد نماز اول وقت بخواند و به فضيلت نماز اول وقت برسد بايد برنامه‌ريزي کند؛ اگر تدبير نکرد يک روز درسش با نمازش مزاحم مي‌شود، يک روز رفيق مي‌آيد، يک روز بيماري مزاحم مي‌شود و… .

البته ممکن است يک موقع کسي که هميشه نماز اول وقت مي‌خواند يک تکليف واجبي پيش بيايد و مجبور شود نماز اول وقت را تأخير بيندازد؛ اما اگر ديديد يک روز شد دو روز يا سه روز، بدانيد از شيطان است.

ممکن است يک مؤمني که هميشه اهل نماز اول وقت و نماز شب است يک روز صبح بيدار شود و ببيند نماز صبحش قضا شده است! گاهي مؤمن _پناه بر خدا_ مبتلا به عُجب مي شود و عبادتش به جاي اينکه در او خضوع و تواضع و خشوع ايجاد کند، خودپسندي ايجاد مي‌کند؛ خودش را مي‌بيند و خيال مي‌کند خودش کاره‌اي بوده است! خداي متعال با تازيانه خواب او را مي‌زند تا [از خواب غفلت] بيدارش کند! صبح که مي‌شود مي‌بيند نماز صبحش قضا شده است؛ آن‌وقت به حالت [اضطرار] بر مي‌گردد و مي‌فهمد که اگر خدا تو را نگيرد، اهل نماز صبح هم نيستي، چه رسد که اهل نماز شب باشي!»

استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۴/۴/۱۹