“مِنهال ابن عَمرو” می گوید:  خدمت امام سجاد(ع) رسیدم، به ایشان گفتم: «مختار در حال انتقام گرفتن از قاتلانِ پدرتان می‌باشد.» امام سجاد(ع) فرمودند: « آیا “حرمله” را هم گرفته اند یا نه؟ “حرمله” در چه حالی است؟»  عرض کردم: «هنگامی که از کوفه بیرون آمدم “حرمله” زنده بود.» منهال می‌گوید:  دیدم امام سجاد دستانش را به سوی آسمان بلند کرد فرمود: اللّهُمَّ اَذِقهُ حَرَّ النّار، اللّهُمَّ اَذِقهُ حَرِّ الحدید. «خدایا! حرارتِ آتش را به او بچشان، خدایا حرارتِ آهن را به او بچشان.»  پی نوشت: مگر “حرمله” چه کرده بود که اینطور امام سجاد را سوزانده بود؟ در تاریخ آورده اند “حرمله” سه تیرِ سه‌شعبه و زهرآلود داشت، با یک تیر “عبدالله” را در دامنِ حسین شهید کرد، با یک تیر سینه و قلبِ اباعبداللّه را نشان گرفت، و یک تیر هم به گلوی علی اصغر زد.  در روز عاشورا، هنوز سخن امام حسین(ع) تمام نشده بود که به اشارۂ عمرسعد، “حرمله” گلوی نازک علی اصغر را هدف تیرِ سه‌شعبه اش قرار داد.  قصۂ کربلا، ص658  مِنهاجُ الدُّموع، ص411  گل واژه‌های محرّم،