شايد اگر الآن به ما بگويند: «گاهى مى شود كه افراد خودشان سنگ جهنم مى شوند» تعجب كنيم؛ ولى مگر سنگ جهنم شدن چیست؟ سنگ جهنم شدن اين است كه خود انسان بدون اغراض خدايى و بر اساس اغراض نفسانى پشت سر هم خشم و غضبش فوران کند. اين شخص سنگ جهنم مى شود.
در قرآن هم در مورد حالات جهنم فرمود:
وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ (تکویر،13)
ترجمه: و چون جهنم افروخته گردد.
اين شخص هم که مرتب خشمش برافروخته می‌ شود، مانند جهنم می ‌شود. او از همين الآن دارد پیوسته دستش را در كوره‌ ی جهنم مى گذارد كه اينجا آتشش روشن بماند. اگر به ما بگويند بعضى ها آتش جهنم خودشان را روشن مى ‌كنند، مى گوييم نه بابا! مگر كسى اين كار را مى ‌كند؛ ولى من كه براى اغراض غير خدايى، آتشی درون خودم ايجاد بكنم، در واقع همان حالت ایجاد شده است؛ دارم آتش جهنمم را خودم داغ مى كنم. بالأخره جهنم هم بی ‌جهت نيست.
خداوند مؤمن را آرام و متذكّر مى خواهد و اينگونه خشم و غضب کردن‌ ها از عوارض نسيان حق تعالى است. گاهى مى شود كه من يك مقدماتى ايجاد مى كنم که به این حالت‌ها می رسم و الا خداوند به كسى ظلم نمى كند:
إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ النَّاسَ شَيْئًا وَلَٰكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (یونس،44)
خداوند هیچ ستمی به مردم نمی ‌کند؛ ولی این مردمند که به خویشتن ستم می‌ کند!
‌ ‌